eerste ontmoeting met mijn tweelingziel

[Nicole B]

Begin februari 2012 had ik tijdelijk een andere werkplek in de fabriek gekregen waar ik toen werkzaam was.
Ik zat alleen in een afgelegen kantoor. Het was een soort revalidatieplekje omdat ik geopereerd was aan mijn voet en daarom niet in mijn veiligheidsschoenen kon. Zonder schoenen mocht ik niet tussen de machines komen, dus niet op de werkvloer.
Vanaf de eerste dag dat ik hier zat voelde ik een emotie, een vreemde energie. Iemand in mijn omgeving was heel blij en ik wist niet wie; alleen wist ik dat het niet van mij was. Mijn partner was toen zwaar depressief en er waren onverklaarbare problemen met mijn zoon. Die blijdschap kwam echt niet van mij! In de weken daarna ging ik steeds meer van die persoon voelen en daar ging ik zo van houden.

Eind april mocht ik weer naar mijn eigen inspectie-werkhok, een soort aquariumachtig gebouw midden tussen de grote slijp-en draaibanken in. Ik werkte in de avondploeg en moest ’s avonds inspecties uitvoeren bij de machines.
Mijn collega inspecteur vertelde dat er een nieuwe Poolse collega in mijn ploeg werkte, bij de achterste afdeling.
Of ik daar die avond ook even wilde kijken. Bij de kennismaking gaf deze norse, teruggetrokken man mij wel een hand maar keek me niet aan. Zijn naam had ik niet verstaan.

Half mei moest ik op mijn vrije dag even wat afgeven voor één van de collega’s.
Het klein Pooltje, zoals men ‘m noemde, nam mijn briefje aan….

We maakten oogcontact en de hele wereld om ons heen stond stil; wij stonden beiden te trillen!
Vanaf dat moment werden we steeds naar elkaar toe getrokken en hoewel we beiden wisten dat er iets bijzonders gaande was, stelden we het steeds uit om erover te praten. Wel zei hij telkens zonder aanleiding tegen mij: Ik houd van mijn vrouw! Mijn gezin gaat voor alles! Hij liet ook vaak doorschemeren dat hij met zijn vrouw min of meer de afspraak had dat hij geen vriendschappelijke banden aan zou gaan in het buitenland... Onmogelijke situatie voor iemand die driekwart van zijn leven in het buitenland werkt.
Eind juni, op een donderdagmiddag, moest hij terug naar Polen. We hadden de weken daarvoor ge-car-poold. Het afscheid was extreem zwaar. We hebben elkaar omhelst en vastgehouden alsof we de laatste twee mensen op aarde waren… Losgelaten met de woorden: Je neemt de helft van mijn hart mee en hij zei: Ik laat de helft hier bij jou!

Thuis gekomen kon ik niet aan mijn huishoudelijke taken beginnen. Ik ben gaan huilen; gieren en schokkend van verdriet, een gevoel van extreme, diep schrijnende pijn.. Mijn man was ineens uit zijn wazige toestand en mijn zoon stopte met schreeuwen: Nog nooit hadden ze mij hardop horen huilen.
Ik heb aan mijn man uitgelegd dat ik afscheid had genomen van K en dat ik al die maanden alle emoties en pijnen van hem had gevoeld. Dat mij dat zo verwarde. Ik begreep er niets van. Toen, voor het eerst in 12 jaar kreeg ik steun en begrip van mijn man…

In Januari 2013 las ik een artikel dat een vriendin op FB had gezet. Het ging over Tweelingzielen. Nu wist ik hoe deze rare, diepe liefdesgevoelens genoemd werden…. Ik was niet verliefd maar had zo’n intens diep gevoel van houden van; dit evenaarde niets van alle andere gevoelens die ik kende.

[lichtophethart]

In stilte heb ik (Ellis) je verhaal gelezen. Ja, dit is een tweelingziel ontmoeting.
Jouw woorden dat het je niet verliefd was maar een diep houden van voelde zegt zoveel. En is zo herkenbaar. Toen Diana en ik elkaar net leerde kennen vroeg iemand aan ons: zijn jullie niet gewoon verliefd? Waarop wij allebei antwoordden: nee, dit is zoveel groter en meer dan een verliefdheid. Dit is geen verliefdheid meer, dit gaat verder. Dit is groter dan wat dan ook, zo een intens gevoel van houden van.
Je schrijft dat je man depressief was en je moeilijkheden met je zoon had. En na de ontmoeting met je tweelingziel veranderde dat. Dat heb ik weleens meer gehoord, soortgelijk dan.
Maar ik (wij) zijn eigenlijk heel benieuwd hoe het nu gaat. Heb je nog contact met je tweelingziel?
Dankjewel voor het delen van je verhaal dat zo ontzettend waardevol is. Het is heel ingrijpend, een ontmoeting met je tweelingziel. Ingrijpend, zwaar en diep en intens en wonderlijk tegelijk.

Liefs

[Nicole B]

Ja, Ellis, we hebben nog steeds contact.
Het loopt niet zo heel soepel. We hebben als een echt tweelingzielkoppel hele diepe dalen doorlopen.
En de situatie is niet eenvoudig, omdat we allebei een gezin hebben met kinderen die van ons afhankelijk zijn omdat ze extra zorg nodig hebben. (Mijn zoon heeft een “rugzakje” en mijn TZ heeft een dochtertje van drie, die haar vader nog zo hard nodig heeft.)
Mijn man nam alles goed op en heeft het volledig geaccepteerd dat ik vaak (geestelijk) in beslag genomen wordt door mijn TZ. Ze hebben elkaar eens ontmoet en zeiden over de ander: ‘een toffe gast’.
Maar aan de andere kant was de vrouw van mijn TZ heel jaloers en ze heeft veel druk op hem gelegd.
Ik begreep het wel. Hij was hier, zij daar, ruim 1000km verderop en ze probeerde wanhopig controle te houden over het leven van haar man hier. Bovendien speelt hun geloof ook mee.
Mijn TZ is erg geschrokken van ons telepathische contact. Hij wilde er niet over praten en deed alsof dit iets was wat alleen van mijn kant uit zo was.

[lichtophethart]

Moeilijk dus...allemaal. Niet verwonderlijk bijna en ook herkenbaar. Het is zo'n mega proces.
Wel bijzonder dat je TZ en je man elkaar wel tof vonden. Maar goed, moeilijk blijft het uiteraard toch. Zeker wanneer er kinderen in het spel zijn.
Dat was bij ons ook....Diana heeft een zoon en ik een dochter en een zoontje. Dat is heel ingrijpend allemaal...maar gelukkig goedgekomen.
Hoe gaat je TZ nu om met het telepatische stuk? Praat hij er al wat meer over of nog steeds in de ontkenning wbt dit stuk?
Liefs x